Centra integracji społecznej, zakłady aktywności zawodowej i warsztaty terapii zajęciowej w 2013 r.
A
A
A
W polityce publicznej krajów Unii Europejskiej, w tym Polski, od wielu lat zwraca się uwagę na potrzebę integracji osób dotkniętych wykluczeniem społecznym. Problem ten dotyczy osób, których uczestnictwo w podstawowych wymiarach życia społecznego jest z różnych przyczyn znacznie ograniczone. Szczególnie istotny jest status tych osób na rynku pracy, ponieważ możliwość zarobkowania nie tylko wpływa na ich sytuację bytową, ale tworzy również warunki do właściwego pełnienia ról społecznych w rodzinie i w społeczności lokalnej.
Osobom wykluczonym społecznie trudno jest znaleźć zatrudnienie na otwartym rynku pracy, ze względu na różnego rodzaju deficyty, takie jak np. niepełnosprawność, uzależnienia, bezdomność, niskie kompetencje społeczne, długotrwałe bezrobocie. Integracji lub reintegracji społecznej i zawodowej osób wykluczonych służyć ma m.in. działalność centrów integracji społecznej, zakładów aktywności zawodowej i warsztatów terapii zajęciowej. Jednostki świadczące usługi tego rodzaju zaliczane są do tzw. nowej gospodarki społecznej, nazywanej także nową ekonomią społeczną. Charakterystyczne dla jednostek nowej gospodarki społecznej jest działanie przede wszystkim na rzecz potrzeb osób spoza grona członków czy założycieli danego podmiotu, przy zachowaniu zasad takich jak: pierwszeństwo celów społecznych przed zyskiem, partycypacyjny model zarządzania, upodmiotowienie beneficjentów oraz oparcie działalności na różnych zasobach społecznych i ekonomicznych pochodzących zarówno z sektora publicznego, jak i niepublicznego. Podmioty, w ramach których prowadzona jest działalność z obszaru nowej gospodarki społecznej, należą przeważnie do sektora non-profit (stowarzyszenia, fundacje, społeczne podmioty wyznaniowe itp.) lub do sektora publicznego.
