Grunty orne zaliczane do klas bonitacyjnych gleb ornych: III(b), IV(a), IV(b).

Klasa III (b) - Gleby orne średnio-dobre – gleby zbliżone właściwościami do gleb klasy IIIa, ale w większym stopniu zaznaczają się ich gorsze warunki fizjograficzne, a także właściwości fizyczne i chemiczne. Poziom wód gruntowych ulega jeszcze większym wahaniom. Gleby te mogą być narażone na erozję. Oznaki procesu degradacji, jeśli występują, to są wyraźnie zaznaczone. Gleby te, zasadniczo jeszcze dość dobre, mogą być uważane już w pewnym, ale jeszcze stosunkowo nieznacznym stopniu, za gleby wadliwe. Niektóre z nich są trudniejsze do uprawy. Na glebach tych w warunkach wysokiej kultury rolnej i pomyślnego przebiegu warunków atmosferycznych można osiągnąć dobre plony pszenicy, buraków cukrowych i koniczyny czerwonej. Gleby tej klasy nadają się również pod zakładanie sadów.

Klasa IV (a) - Gleby orne średniej jakości, lepsze – gleby, na których uzyskuje się średnie plony, nawet wówczas, gdy stosuje się dobrą agrotechnikę. Gleby te nieraz występują w gorszych położeniach w rzeźbie terenu, na większych spadkach i często narażone są na erozję wodną. Gleby ciężkie tej klasy są zasobne w składniki pokarmowe i charakteryzuje je duża żyzność potencjalną, lecz są mało przewiewne, zimne i mało czynne pod względem biologicznym, przeważnie ciężkie w uprawie. W okresach upałów zsychają się tworząc głębokie pęknięcia i szczeliny lub bryły trudne do rozbicia. Uprawiane na mokro mażą się. Znaczna część gleb tej klasy ma okresowo za wysoki poziom wód gruntowych i wymaga melioracji (drenowania), a po jej wykonaniu może być zaliczona do klas wyższych (nawet do klasy II). Przeważnie występują na nich mniej korzystne warunki do zakładania sadów niż na glebach klas wyższych. Gleby lekkie tej klasy są glebami żytnio-ziemniaczanymi, natomiast nie nadają się pod uprawę koniczyny czerwonej. W przypadku gdy gleby tej klasy są utrzymywane w wysokiej kulturze rolnej i dobrych warunkach wilgotnościowych, nadają się pod uprawę jęczmienia, a nawet pszenicy i owsa, a buraki pastewne dają plony zadowalające. Gleby tej klasy nadają się również pod zakładanie sadów, ale pod uprawę nie wszystkich gatunków drzew owocowych.

Klasa IV (b) - Gleby orne średniej jakości, gorsze – gleby zbliżone właściwościami do gleb klasy IVa, ale bardziej od nich wadliwe (albo zbyt suche, albo zbyt wilgotne). Gleby ciężkie w tej klasie są najczęściej podmokłe, zbyt ciężkie do uprawy, położone w złych warunkach fizjograficznych. Niektóre gatunki (odmiany) podścielone są płytko zbyt przepuszczalnym podłożem, dlatego są zbyt suche. W innych gatunkach poziom wód gruntowych jest przez dłuższy okres zbyt wysoki, a wyraźne oglejenie występuje w profilu glebowym powyżej 50 cm, co powoduje, że wymagają one melioracji. Na cięższych glebach zaliczanych do tej klasy najlepiej uprawia się mieszanki zbóż, owies, koniczynę, kapustę, brukiew i inne rośliny pastewne. Nie nadają się pod uprawę ozimin. Gleby tej klasy nadają się pod uprawę tylko niektórych gatunków drzew owocowych. Gleby lekkie w tej klasie są w zasadzie glebami żytnio-ziemniaczanymi, są jednak często wrażliwe na suszę. Wyjątkowo, w sprzyjających warunkach atmosferycznych i gdy są utrzymywane w wysokiej kulturze rolnej, nadają się pod uprawę innych roślin uprawnych. Pod zakładanie sadów nadają się dla mniej wymagających gatunków drzew owocowych.

Ceny gruntów ornych w obrocie prywatnym są notowanymi cenami zakupu/sprzedaży oraz dzierżawy wybranych użytków rolnych przeznaczonymi na działalność rolniczą. Źródłem informacji jest półroczne badanie ankietowe przeprowadzane w gospodarstwie indywidualnym, które zostało wylosowane do reprezentacyjnych badań rolniczych. Ankietowany przekazuje dane o cenach w podziale na kwartały.

• Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 12 września 2012 r. w sprawie gleboznawczej klasyfikacji gruntów
  Miejsce publikacji: (Dz. U. z 2012 r. poz. 1246)

• Grunty orne